вторник, 15 марта 2022 г.

Пап, мам, чья кровь у Вас на руках?

 


Я Мзевинар Хуцишвили. Я хожу, работаю, тренируюсь, улыбаюсь, но всё равно, всё не так. Обманываешь других, но обмануть себя невозможно. Я журналист и у меня нет национальности. Я просто Кавказка, которая давно и хорошо знакома с войной. Нет, не из-за розовых экранов или социальных сетей, где никогда не поймёшь, где правда и где ложь. Если правда вообще есть. Но если говорить прямо, какая может быть там правда, где любой человек дилетант, смотрит на происходящее и делает для себя желаемые выводы, где каждый верит, в то во что хочет.

Мне было десять лет, когда в один прекрасный день, открыла глаза и оказалось в другом мире. А этот другой мир оказался эрой Войны. Как ещё это называть, если уже 30 лет, нас окружает только Война. Если всю нашу жизнь, мы сидим на бомбе и никогда не знаем, когда она взорвётся. Хотя, для наших политиков, эта эра Демократии и Свободы. Странная у нас Демократия да, с бомбами и пулями. А, ваша Демократия знает, что она убивает невинных людей?  

И в этой эре, каждый живёт в своём придуманном мире. Мир Войны – совсем не такой, как надуманный, реальность всегда отличается от фантазии. Хотя говорят, что понимают и сочувствуют, но все врут, даже не осознавая этого. Люди находятся в абсолютном неведении. Каждый живёт в своём, по возможности защищённом от неприятностей мире. Поэтому, всё равно ничего не поймешь, пока цел твой дом, живы члены семьи, в холодильнике не закончилась еда, не пропали вода и свет. Сколько бы ты, ни читал, ни смотрел на широком киноэкране, - всё равно минимального представления о происходящем у тебя нет. Очень легко, сидеть за компьютером и бросаться словами.

На одной встрече, когда мы говорили о мирном будущем, был задан вопрос: А, что нам мешает? Почему мы не можем, спокойно говорить о мирном будущем? Мы все, не задумываясь ответили: - Война! Да, это Война, потому что после неё, можно всё отстроить и обновить: разрушенные города, фабрики и заводы, дома, здания, дороги, но, раны на сердце остаются навсегда, и душу не залечишь. Там, внутри всегда остаётся пустота. Это делают только годы, хотя порой и они не в силах. Память не лечится, не восстанавливается.

Я журналист, и я никогда не задаю глупые вопросы: Кто начал Войну? Кто виноват? Кто сколько человека убил? Кто нарушил правила? Эти вопросы бессмысленные. Потому что, на них, невозможно ответить.   

Это Война, где нет правил, нет невиновных. На войне все виновны, у Войны нет права и правды. Там никогда не знаешь, кто кого убивает, от чей руки ты умрёшь, от рук противника, брата, соседа или ты сам будешь хозяином своей смерти. А вы, демократичные, знаете, что бомбы и пули не признают не профессию, не пол, не возраст, не национальность? Они всех найдут. Сегодня ваши дети не понимают, что происходит, но они вырастут и в один прекрасный день спросят, пап за что вы убивали детей? А, что вы будете отвечать, я генерал, я полковник, я политик, мне дозволено? Неужели, не страшно, убивать чужих детей, возвращаясь домой, обнимать и ласкать собственных детей, кровавыми руками.

Я журналист и у меня есть вопросы: где наше миротворчество, которое финансирует тренинги, встречи и кормит нас своими лояльными идеями? Как оказалось, а их лояльных идеях не знают бомбы и пули. Это Война - не их мир? Или, они только на тренингах, такие милые и пушистые? Сегодня распространением лжи, видео и фотографий с войны, мы не нарушаем права этих людей и детей? Вы хотите сказать, что то, что происходит сегодня в Украине, является ответственностью только одного человека и одной страны? Где остальной мир? Что сделали они, чтобы этого не произошло? Очень впечатляет, когда весь мир не может противостоять одному человеку.

Знаете, я своё давно отбоялась, но всё равно ужасно, дать человеку надежду, оружие и сказать, иди умирай. А вы манипулируете, а каких-то союзах. Какой Евросоюз, какое NATO, когда умирают дети? Только не говорите, что всё ради их же блага и ради их же будущего. У мёртвых и психически разрушенных людей нет никакого будущего. Тех, чьи жизни были оборваны, не вернут. А каждый погибший – это нерождённые дети, внуки, прерванная линия. Жаль, что все эти годы, нам ничего не дали и мы не смогли сделать никаких выводов.

А что мне сказала многолетняя Война? Нет нечего дороже, чем жизнь даже самого плохого человека, тем более, ничего не стоят жизни детей. Да, человек, кокой бы веры ты не был, в какого бога бы ты ни верил, самоя главная это - твоя жизнь. Только жизнь человека важна и ценна.  

И что интересно. Война закончится. И как всегда, реальность может оказаться совсем другой. Только обман, предательство, сговор и разочарование останется частью любого конфликта.

Пусть многие со мной не согласятся, но, к сожалению, самое страшное это ненависть. Ненависть, который ослепляет нас. Очень трудно сделать так чтобы твой голос перевесил общее мнение, у всех своя правда и по своему все правы. Я знаю, что остановить Войну невозможно, но я так же хорошо осознаю, если мы сегодня, хотя бы, не постараемся остановить Войну, завтра Война остановит нас всех. Потому что, самый главный враг человечества эта Война. Не какой-либо народ или конкретный человек, а Война. А, Война возникает из-за ненависти, агрессии, фобии, оскорблении, всяких национальных глупостей и её можно остановить только отсутствием тех же: ненависти, агрессии, фобии, оскорблений и всяких национальных глупостей. 

P.S. Я никого не защищаю. Если, кого то, хочу защитить, это дети, самые невинные, которые абсолютно не понимают, что творят их родители.

 

 

 

 

 

 

      

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

четверг, 21 октября 2021 г.

Candoco - განსაკუთრებული და პრობლემური არაფერია

 



მზევინარ ხუციშვილი

 საქართველოში მე მიყურებენ, როგორც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანს და არა როგორც მოცეკვავეს? იცით, ყველა ადამიანი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონეა, რადგან ყველაფრის კეთება არავის არ შეუძლია.“ – ამბობს Candoco- მოცეკვავე დენი.

საქართველოში ინკლუზიურ განათლებაზე ბევრს ვსაუბრობთ. სამწუხაროდ, მხოლოდ ვსაუბრობთ. „პირადად მე არ ვმუშაობ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირებთან, მაგრამ ყოველდღიურ ცხოვრებაში შეხება მათთან ყველას გვაქვს და ვხედავთ, რომ მათთვის არაფერი იცვლება. მახსოვს, სამეფო უბნის თეატრში შვედურ პიესას ვდგამდით. პიესის გმირი იყო გოგონა, რომელსაც არ შეეძლო დამოუკიდებლად გადაადგილება. ეს პიესა შევარჩიეთ სწორედ საზოგადოების ცნობიერების ამაღლების მიზნით. აღმოჩნდა, რომ საქართველოში თეატრებში არ არის შექმნილი პირობები იმისთვის, რომ უნარშეზღუდული ადამიანებიც დაესწრონ სპექტაკლებს. არ არის, მაგალითად პანდუსები. ამიტომ ასეთი ადამიანებისთვის თეატრი მიუწვდომელია. ვცადეთ ფული გვეშოვა პანდუსის გასაკეთებლად, მაგრამ ვერ შევძელით. მე ისიც მესმის რომ ასეთი ცვლილებები ერთბაშად ვერ ხდება, მაგრამ უნდა შევეცადოთ მცირედი მაინც გავაკეთოთ, თანდათან მაინც“, – ამბობს დრამატურგი დათო გაბუნია და გვიამბობს ერთ ეპიზოდს თავისი ცხოვრებიდან.

მე შვედეთში ვსწავლობდი, სადაც სკოლებში ინკლუზიური განათლება ჩვეულებრივი რამ არის. ჩემს კლასში სწავლობდა გოგონა, რომელიც სავარძელში იჯდა. მე არაფერი არ მომეთხოვებოდა გარდა იმისა, რომ ვყოფილიყავი მისი კლასელი. მაგრამ ვხვდებოდი, რა რთული იყო ეს ჩემთვის. დისკომფორტს მიქმნიდა, უჩვეულო იყო ჩემთვის. თუმცა არც პატარა ვიყავი - 21-22 წლისა - და თავს განათლებულ ადამიანადაც ვთვლიდი. საკმაოდ ძნელი აღმოჩნდა ჩემთვის ამ გოგონასადმი ზნეობრივად სწორი დამოკიდებულების ჩამოყალიბება - სიბრალულის გარეშე, როგორც თანასწორისადმი“, – ამბობს დათო გაბუნია.

პირველი ნაბიჯი სელესტ დანდეკერმა და ადამ ბენჯამენმა გადადგეს 1991 წელს. მათ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე მოცეკვავეებისთვის ქორეოგრაფიული კომპანია Candoco დააარსეს და დაამტკიცეს, რომ შეზღუდული შესაძლებლობები არ არის და არც უნდა ჩაითვალოს ნაკლად. დღესდღეობით, ბრიტანული ქორეოგრაფიული კომპანია Candoco არის თანამედროვე ცეკვის ლიდერი შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე მოცეკვავეებისთვის.

საქართველოში ბრიტანელი ხელოვანების ჩამოსვლის ერთ-ერთი მიზანი საგანმანათლებლო პროგრამის განხორციელება იყო. მარჯანიშვილის თეატრში გაიმართა ვორქშოფი პროფესიონალი და არაპროფესიონალი მოცეკვავეებისთვის, თეატრებისა და ქორეოგრაფიული კომპანიების წარმომადგენლებისთვისმმართველებისთვის, პროდიუსერებისთვის, რეჟისორებისთვის, ყველასთვის, ვისაც შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირთა პროფესიული განვითარებისთვის ხელშეწყობა და მათთან მუშაობა აინტერესებს. ვორქშოფში მონაწილეობისთვის მიწვეულნი იყვნენ შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ადამიანებიც.

მომწონს და მივესალმები ასეთ ინიციატივებს - გასტროლებსა და ვორქშოფებს. განსაკუთრებით მისასალმებელია ასეთი სპეციფიკური ვორქშოფი, რომელიც ცეკვაში შეზღუდული შესაძლებლოების მქონე პირების ინტეგრირებას ისახავს მიზნად. უნარშეზღუდული ადამიანების მონაწილეობით დადგმული სპექტაკლები რომ ნახოთ, მიხვდებით, რომ ისინი არაფრით განსხვავდებიან პროფესიული თეატრებისგან. ასეთი მიდგომა, ძალიან მომწონს. ისინი არ ითხოვენ შეღავათებს, თვლიან რომ საკუთარი სხეული და მოძრაობის უნარი ისე უნდა გამოიყენონ როგორც შეუძლიათ. თვლიან, რომ ყველანაირ სხეულს შეუძლია ცეკვით გადმსოცეს რაღაც ემოცია და მოგვითხროს ამბავი. მე დღეს კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ნებისმიერი სხეული ლამაზია.“ – ამბობს დათო გაბუნია.




 Candoco- წარმომადგენლები არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლებს, დიდი ბრიტანეთის ელჩს დევიდ მორანს, ქართულ თეატრალურ საზოგადოებას შეხვდნენ და საკუთარი გამოცდილება გაუზიარეს ინკლუზიური ხელოვნების სფეროში.

ბრიტანეთის საბჭოსა და მარჯანიშვილის თეატრის მხარდაჭერით ქორეოგრაფიულმა კომპანიამ Candoco- მაყურებელს სამ ნაწილიანი ქორეოგრაფიული წარმოდგენა შესთავაზა. ქართველ მაყურებელს შესაძლებლობა ჰქონდა ენახა სპექტაკლი, რომელიც სამ პიესას აერთიანებდა: “ეტიუდები დო მაჟორში” – ახალი დუეტი, არაერთი პრიზის მფლობელი ქორეოგრაფის, ხავიერ დე ფრუტოსის, ნამუშევარი; „Set and Reset / Reset“ – ამერიკელი თანამედროვე ცეკვის პიონერის, ტრიშა ბრაუნის, ლეგენდარული დადგმა დანაკლული ქარიშხალი“ – ბრიტანელი ქორეოგრაფის, ვენდი ჰიუსტონის, ექსცენტრიული დრამა. გარდა ამისა, ნაჩვენები იყო ფილმიგარედან შიგნით“.

უნდა ითქვას, რომ „Set and Reset / Reset“, რომელიც 1983 წელს დაიდგა, არ შექმნილა შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე მოცეკვავეებისთვის. მოგვიანებით ტრიშა ბრაუნის ცეკვის კომპანიისა და Candoco- თანამშრომლობის შედეგად, მან ახალი სიცოცხლე შეიძინა.

P.S. რადგან ვორქშოფის მონაწილე მეც ვიყავი, ჩემს მოკრძალებულ აზრსაც გამოვთქვამ. ნანახმა დამარწმუნა, რომ მთავარია შინაგანი თავისუფლება, რომლის გასაღებიც საკუთარი გრძნობების და ემოციების თავისუფლად გამოხატვაშია. გაგვიგებენ თუ არა სხვები? ეს ზედმეტი კითხვაა. მთავარია მოქმედება, მთავარია მოძრაობა.