მერამდენე ლუკა, სალომე, ნიკა, სანდრო, დათუნა, თემირლანი, ზურა...

ცხოვრება, რთული არ არის. ჩვენ, ადამიანები ვართ რთულები. ცხოვრებას, ჩვენ ვართულებთ, ჩვენი დაუკმაყოფილებელი მოთხოვნებით, ხუშტურებით, პრეტენზიებით, მდარე ამბიციებით და სიბრიყვით. ცხოვრება ისეთია, როგორსაც ჩვენ ვქმნით და ვირჩევთ. ისეთია, როგორ მითებსაც მასზე ვქმნით. 

ჩემი თაობა, ხშირად იმეორებს ამერიკელი მწერლის, გერტრუდ სტაინის სიტყვებს, რომ - „ჩვენ დაკარგული თაობა ვართ“. „პერესტროიკის“, ცვლილებების ბავშვები, რომლებმაც, როგორც შევძელით ისე გადავრჩით. ჩვენ გავიზარდეთ მაშინ, როცა ჩვენს გარშემო სამყარო, ძალიან სწრაფად შეიცვალა. მაგრამ, ჩვენ მოვასწარით გაგვეგო, რა არის სიყვარული, მეგობრობა და ერთგულება. ჩვენი და ჩვენი მშობლების თაობა, უნიკალურები ვართ. ერთმა, იმ გაუგებარ დროში, შვილების გაზრდა შესძლო. მეორემ კი, გადარჩენა. 

რა მოხდა მერე? რატომ არ გაამართლა, ჩვენმა ახირებულმა და სანატრელმა დამოუკიდებლობამ? რატომ არ გაამართლა ექსპერიმენტებმა, რომლებიც, უკვე 30 წელია, საუკეთესო ცვლილებებს და ცხოვრებას გვპირდება? რატომ ეწირებიან, ჩვენს თავისუფლებით და დემოკრატიით შექმნილ სისტემას მოზარდები, რომლებმაც ხვალ, ქვეყანა უნდა ჩაიბარონ? 

იმიტომ, რომ ეს ქვეყანა აგრესიით იკვებება. ჩვენი თავისუფლება, დემოკრატია და დამოუკიდებლობა, აგრესია და ველური კაპიტალიზმის გადმონაშთი, ფულია. დაბადებიდანვე ბავშვები სიყვარულის მაგივრად, უდედმამოდ ცხოვრებას სწავლობენ. იღებენ აგრესიას, სიძულვილს და ათასგვარ სიმახინჯეს, რასაც ის ადამიანები ვაკეთებთ, ვინც მათ პირიქით, ჭკუა უნდა დავარიგოთ. ხედავენ ტყუილს, სიბინძურეს, ღალატს. 

თანასწორობაზე, ტოლერანტობაზე ველაპარაკებით და კერძო ბაღებს, სკოლებს, უმაღლეს სასწავლებლებლებს ვუქმნით და ვეუბნებით, - თუ, ფული არ გაქვს, ვერ ისწავლი. თუ, პატრონი არ გყავს, მაინც დაიკარგები და ვერაფერს მიაღწევ, არავინ იქნები. არავინ დაგიცავს. სამართლიანობაზე ველაპარაკებით და მედიკამენტების ფულისთვის, ქუჩაში ხელგამოწვდილებს ვსვამთ. თავისუფლებაზე ველაპარაკებით და მონურ პირობებში, ვაცხოვრებთ და ვამუშავებთ. პატრიოტიზმზე, ქვეყნის დაცვაზე ველაპარაკებით და ავღანეთში ვაგზავნით. რა უნდა ავღანეთში, ქართველ ჯარისკაცს? ქვეყანას და სამშობლოს, საკუთარ მიწაზე იცავენ. სამშობლოს სიყვარულზე ველაპარაკებით და ახალშობილს, თვალი არ აქვს გახელილი, „ოკუპაციაზე“ იავნანას ვუმღერით. სხვა ქვეყნის და ერის მიმართ, სიძულვილს ვასწავლით. იმიტომ, რომ თითოეული ჩვენგანი, მხოლოდ საკუთარ თავს უსმენს. და, როცა მოზარდები გვეუბნებიან, ჩვენ არ გვჭირდება ბრალდებები, ჩვენ დახმარება გვჭირდება, მხოლოდ, ულტიმატუმების წაყენება შეგვიძლია. 

რატომ გვგონია, რომ სხვანაირები იქნებიან და გაგვიგებენ მოზარდები, რომლებიც წლებია, უყურებენ და უსმენენ შვილმკვდარი დედების და მამების ბრძოლას სამართლიანობისთვის. ნახეს, როგორ ვერ დავიცავით გიორგი ტოროშელიძე, სანდრო გვირგვლიანი, დათუნა სარალიძე, თემირლან მაჩალიკაშვილი, ზურაბ ვაზაგაშვილი და კიდევ... გაგრძელება შეუძლებელია...

სამწუხაროდ, დადგა ის დრო, რასაც სამწუხარო შედეგების მიღება ჰქვია. ჩვენ კი, ლოზუნგების და ვაივიშის გარდა, არაფერი შეგვიძლია.

Почему молчат все: Армения, Азербайджан, Россия?

Мы часто упрекаем врачей, в том, что они не уделяют должного внимания пациентам, не относятся к нам, как необходимо. Обвиняем в равнодушии и непрофессионализме. Да, они не идеальные, но они - люди, которые всегда готовы прийти на помощь. К тому же, их помощь независима и нейтральна. 

Несмотря на риски и опасности их миссии, они обязаны соблюдать профессиональные этические нормы и быть полностью независимыми от любых политических, экономических или религиозных сил. Должны принимать решение о работе не под влиянием государственной, политической или религиозной повестки. 

Они должны уважать достоинство своих пациентов, а также их культурные традиции и религиозные убеждения. В первую очередь они должны приходить туда, где нужны больше всего. Оказывать помощь тем, кто в ней особенно нуждается. Если есть неудовлетворенные потребности, если жизненно необходимое лечение недоступно, если помощь не оказывается адекватно, они должны быть там, где их пациенты. 

Они должны отвергать политические и религиозные границы и ставить во главу угла благополучие тех, кто страдает. Обязаны отчитываться о своей работе перед пациентами. Потому что право на медицинскую помощь имеет любой человек, а эта необходимость превыше всяких границ. 

Один из них, врач Важа Гаприндашвили, который руководствуется этими принципами до сих пор, находится в Цхинвальском следственном изоляторе. Он был задержан еще 9 ноября, предположительно, во время посещения им пациента близ неподконтрольной Грузии территории. Как заявляет Цхинвали, Гаприндашвили задержан за незаконное пересечение границы. Против президента Ассоциации артроскопии Грузии власти Южной Осетии возбудили уголовное дело и арестовали на два месяца. А его ждут не только его семья и друзья, но и пациенты, которые нуждаются в его помощи. А среди его пациентов, может быть человек любой национальности.

დაამშვიდეთ პირადი ინტერესები

რუსი დიპლომატის გრიგორი კარასინის განცხადებამ, რომ საქართველოში რუსული ენისა და კულტურის ცენტრი გაიხსნება, ქართველებში ისევ აზრთა სხვადასხვაობა და აღშფოთებაც კი, გამოიწვია. რატომ? რისი გვეშინია და რატომ გგვგონია, რომ მსგავსი ცენტრი, არ გვჭირდება? რატომ ვაყენებთ, პირველ ადგილზე პირად და არა, ქვეყნის ინტერესებს? კულტურა ხომ, მშვიდობიანი თანაცხოვრების საფუძველია.

კულტურა გვასწავლის ტოლერანტობას და ურთიერთგაგებას, რის გარეშეც კაცობრიობა ვერ იარსებებს. კულტურული ურთიერთობების შენარჩუნება, ნებისმიერ დროს აუცილებელია. რადგან დაძაბული პოლიტიკური ვითარება და ეკონომიკური პრობლემები ძირითადად, გაგების ნაკლებობის შედეგია. კულტურა ქმნის ადამიანებს შორის ნდობისა და სოლიდარობის გრძნობას, რაც ხალხს სიამოვნებას და ბედნიერებას ანიჭებს. ხელოვნება აძლიერებს ადამიანებს და აუმჯობესებს მათ ცხოვრებას.

კულტურული პროექტები, არა მხოლოდ ავითარებენ ადამიანების ინტელექტუალურ შესაძლებლობებს, არამედ ხელს უწყობენ თაობების განვითარებაში, ვინც მომავალს დაინახავს არა საკუთარი თავის განადგურებაში, არამედ სრულიად განსხვავებულ ღირებულებებში. რადგან, მხოლოდ ცოდნა და განათლებაა, ყველაზე კარგი იარაღი, რომლითაც ნებისმიერი ომის და ბრძოლის მოგება შეიძლება. ასეთი ნაბიჯი გადადგეს, ქართველმა მწერლებმა, ილია ჭავჭავაძემ, აკაკი წერეთელმა და სხვებმა, როცა პეტერბურგში სასწავლებლად წავიდნენ, საკუთარი ქვეყნის გადასარჩენად და დასახმარებლად. სწორედ, რომ პეტერბურგიგან შემოიტანეს, ის ევროპული ღირებულებები, რომლებიც მე-18 საუკუნის ბოლოს და მე-19 საუკუნის დასაწყისში, საქართველოში დამკვიდრდა.

დღეს კი, როცა მთელი მსოფლიო პუშკინის ლექსებზე იზრდება, ქართველ ახალგაზრდებს, წარმოდგენაც არ აქვთ, პუშკინზე და მის შემოქმედებაზე. სირცხვილია, როცა პუშკინის ლექსზე „Я вас любил: любовь ещё, быть может...“ ამბობენ: „ეს რა ლექსია“. სირცხვილია, როცა მსოფლიოში აღიარებული, რუსული რომანსები და ბულატ ოკუჯავას, საქართველოზე დაწერილი სიმღერა „Виноградная косточка“, სასაცილოდ არ გყოფნის. 

სახელმწიფოებს შორის თანამშრომლობისთვის, კულტურული კავშირები და მათი შენარჩუნება ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც ეკონომიკა ან პოლიტიკა. სხვა ქვეყნის კულტურის, მისი ადათ-წესების, ტრადიციების ცოდნის გარეშე, შეუძლებელია იმ ქვეყანაში მცხოვრები ადამიანების მენტალიტეტის გაგება, რაც ნიშნავს რომ, სტაბილური ნდობის მქონე ურთიერთობებისთვის, შეუძლებელია ეფექტური, გრძელვადიანი ურთიერთობების დამყარება. ხშირად ხდება ისე, რომ სახელმწიფოთა შორის ურთიერთობებში, კულტურა ერთადერთ შესაძლებლობად რჩება, რომ კრიზისული პერიოდები გადაილახოს. კულტურა იქცევა ხოლმე ლოკომოტივად, რომ თანამშრომლობის სხვა სფეროებს შორის მუშაობა გაგრძელდეს. არანაკლებ მნიშვნელოვანია ის ფაქტი, რომ სხვა ხალხების კულტურა საინტერესოა და თითოეული ჩვენგანი უფრო მდიდარი ხდება, საშუალება გვეძლევა თავი დავაღწიოთ სტერეოტიპებს, უკეთ გავიგოთ და პატივი ვცეთ სხვა ხალხების ღირებულებებს.

სახელმწიფოთა ურთიერთობები, ისევე როგორც, ორი ადამიანის ურთიერთობა, უნდა დაფუძნდეს, მხოლოდ პატივისცემაზე, და არა ძალადობაზე. სანამ ჩვენ მთელ სიმართლეს არ ვიტყვით, ხალხის სულში ომი არ დასრულდება. აქედან გამომდინარე, მნიშვნელოვანია ვიყოთ გახსნილები და შესაძლებლობა მივცეთ, ყველაფერმა თავისი გზა იპოვოს. 

პირადი ინტერესები და ჩაკეტილობა, ისევ ომამდე მიგვიყვანს. სამწუხაროდ, ბევრი ქართველის პატრიოტიზმი, კაბინეტები და სოციალური ქსელებია. ომის დროს, ყველას გაახსენდება რომ, თურმე ყველამ თავის საქმე უნდა აკეთოს და იტყვიან, ჩემი საქმე დირექტორობაა, მუსიკოსობაა, მსახიობობაა, იურისტობაა და ა.შ. შევიკეტებით, თბილ ოთახებში და სოციალურ ქსელებში გმირობაზე პოსტვას დავიწყებთ. ომს კი, ისევ სხვისი შვილები, ქმრები და მამები შეეწირებიან. 18-19 წლის ბიჭებიც, რომლებმაც ელემნტარული გეოგრაფია არ იციან, რომ არ თქვან, - მათ ტერიტორიაზე გადავედი, მე რა ვიცოდი, რომ მათი ტერიტორია იყოო. არც იარაღის  დაჭერა იციან. ბიჭები, რომლებიც ვერ ასწრებენ გახდნენ, ვერც კაცები, ვერც მამები და ვერც მშობლები.

ბევრი წაგვიკითხავს და მოგვისმენია იმის შესახებ, თუ როგორ უბრუნებს კულტურა ხალხს მშვიდობიან ცხოვრებას. როგორ ეხმარება კულტურული პროექტები საზოგადოებას განტვირთვაში. რადგან, ყველაზე მძიმე კრიზებიც კი, მთავრდება. შემდეგ კი, კონფლიქტებისგან დაღლილი საზოგადოება, ახალი გამოწვევის წინაშე დგება - ნორმალური ცხოვრების პირობებს დაუბრუნდეს. ისტორიამ ბევრჯერ დაამტკიცა, რომ, კონფლიქტის შემდეგ, რაც უფრო მალე შესძლებენ ადამიანები, მეტ-ნაკლებად ნორმალური ცხოვრების პირობებს დაუბრუნდნენ, მით უფრო სწრაფად იკლებს მათ შორის, დაძაბულობა და წინააღმდეგობები. ჩვენს შემთხვევაში, რუსულ-ქართულ ურთიერთობებში, ძალიან დაგვიანდა, ნორმალური პირობების აღდგენა. ამიტომ, რუსული ენისა და კულტურის ცენტრი, საქართველოსთვის საჭირო და აუცილებელია. თუნდაც იმიტომ, რომ აფხაზებმა და ოსებმა, აღარ თქვან, ჩვენ ქართველებთან სალაპარაკოდ, თარჯიმანი გვჭირდება. თუნდაც იმიტომ, რომ გაურკვეველი საზღვრების გამო, ქართველები ცხინვალის იზოლატორში, რომ აღარ აღმოჩდნენ.